💚💚💚

Mijn naam is Cheyenne, ik ben 24 jaar en woon op mezelf in Utrecht. En dit is mijn verhaal!

Vlak nadat mijn oma is overleden aan kanker ontdekte ik bij mezelf een harde knobbel onder mijn oksel. Midden in de rouw moest ik opeens aan mezelf gaan denken. Ik had namelijk gelijk al het gevoel dat er iets mis was.

Na een tijdje afgewacht te hebben of het zou verdwijnen bleef het toch echt zitten. Wat betekende dat er een afspraak met de dokter gepland stond. In eerste instantie dacht de dokter dat er niks aan de hand was maar omdat ik dat gevoel wel had werd er toch een echo ingepland.

Een uur na de echo werd ik eigenlijk direct opgebeld, er was iets niet goed. En zo werd mijn voorgevoel ook bevestigd. Ik kreeg zo snel mogelijk een verwijzing naar het ziekenhuis.

Hier kwam ik een eindeloze molen terecht; lichamelijk onderzoek, nog een echo, verschillende biopties, CT-scan met vloeistof en een PET-scan allemaal binnen een week. En zo kwamen we er uiteindelijk achter dat ik Grootcellig Anaplastisch T-cel Lymfeklierkanker had. “Gelukkig” was het maar op 1 plek te vinden en was ik er vroeg bij.

Naast dit moest ik ook terug verhuizen naar mijn ouderlijk huis terwijl ik eerst op mezelf woonde met huisgenootjes. Verder was ik net begonnen aan een opleiding. Maar dit werd mij allemaal opeens afgenomen, wat lastig is om op te moeten geven.

In de overlevingsstand ben ik allerlei behandelingen ondergaan waaronder 3 chemo CHOEP 21 kuren en 15 bestralingen.

Uiteindelijk kwam gelukkig het verlossende woord met de PET-scan dat de cellen weg waren.

Maar eigenlijk begon toen pas voor mijn gevoel het zwaarste deel. Verwerken en accepteren dat mij dit was overkomen. Er kwam een donkere mentale waas over me heen en ik voelde me nog slechter dan tijdens de behandelingen. Hoe kan dat? Vroeg ik me af.

En toen besefte ik me hoe erg mijn lichaam me beschermd had voor alle angst en paniek die ik diep van binnen voelde. Er was een soort modus over om me heen gekomen nadat de dokter zei dat ik ziek was. Een soort strijdlust die zei “wij gaan beter worden hoe dan ook, niet alleen voor mezelf maar ook voor iedereen om me heen”.

Nu een paar maanden later mag ik eigenlijk best trots op mezelf zijn. Doormiddel van de fysio en de psycholoog ben ik mezelf weer aan het opbouwen. Dit gaat natuurlijk in vlagen en met veel vallen en opstaan. Ik ben weer half terug verhuisd en op mezelf gaan wonen en ik ben weer rustig begonnen aan een bijbaantje.

Maar naast al deze positieve overwinningen zijn er nog klachten die ik dagelijks meemaak. Iets waar je je niks bij kan voorstellen als je dit nog nooit is overkomen.

Als ik het moest beschrijven is het een overprikkeling en vermoeidheid die je enorm overvalt. Het is alsof iemand op de uit-knop drukt. Verder heb ik nog last van tintelingen en steken vooral aan de kant waar ik bestraald ben. Daarnaast heb ik nog dagelijks last van mentale klachten want er is nog een hoop om verwerkt te worden.

Eerst wilde ik niet mee doen aan deze actie en wil ik het liefst alles vermijden wat met ziek zijn te maken heeft.

Maar ik denk dat het voor mijn verwerking juist goed is om deze uitdaging aan te gaan! Want dit is nu eenmaal onderdeel van mijn verhaal.

💚💚💚