Yes I did it!

100 km in september! 

Maandagavond heb ik de laatste 2,5 km gewandeld van mijn challenge. Daarmee heb ik 100 km gewandeld in september. Echt iets wat een jaar geleden niet denkbaar was. Mijn lijf heeft me niet in de steek gelaten. Ik heb nog altijd fysieke uitdagingen te gaan, maar ben hier gewoon enorm trots op! 

Ik heb zoveel liefdevolle reacties gekregen uit mijn omgeving tijdens deze maand. Ook heel veel mensen die met me mee hebben gewandeld en met me mee wilden wandelen. Ik had zoveel reacties dat ik niet op iedereen in kon gaan. Hartverwarmend om dat te zien. Sorry voor de mensen die niet meer konden aansluiten. 

Maandagavond heb ik met het voetbalteam van Dorian gewandeld (waar Guido ook coach van is). Doordat dit een nieuw team is sinds dit seizoen zaten er ook mensen bij die nog niet bekend waren met mijn verhaal. Af en toe is dat ook nog fijn, dat je mensen leert kennen die je niet meteen zien als 'patient'. Al denk ik inmiddels dat de meeste mensen mij niet als een gemiddelde patient zien. Haha, dat wil ik ook graag zou houden.

Na de 2,5 km werden er warme woorden aan me gericht en werd de JO13-2 ook even geinspireerd. Ook als je heel ver achter staat kun je altijd nog winnen van de tegenstander. Ik zie dat als een compliment, al ben ik altijd voorzichtig over de strijd tegen kanker. Ik ben ervan overtuigd dat je zelf invloed hebt op je herstel en je mentale omgang met de ziekte. Alleen het blijft een hele oneerlijke wedstrijd tegen kanker. Er zijn veel mensen die deze strijd leveren, hele lieve mensen, die net zo hard 'strijden'. Alleen er zijn veel van deze strijders die het niet redden. En dat ligt niet aan hun inzet.  

Ik kreeg na afloop van de wandeling van één van de (nieuwe) moeders een berichtje om me te bedanken voor mijn open- en eerlijkheid en ze gaf aan dat ze het heftig vond wat wij als gezin hebben meegemaakt. Zonder het te weten heeft ze hiermee een goede samenvatting gegeven; heftig. Dat is wat het was.