Hersenspinsels

Lieve allemaal,

De afgelopen dagen heb ik lekker kunnen lopen en mijn kilometers kunnen maken, ook in de bloedhitte. Lekker met het zonnetje op de bol of aan het einde van de dag met een ondergaande zon aan de dijk. De wandelingen worden steeds makkelijker en bij thuiskomst ben ik altijd wel even trots. Ook ontvang ik via mijn pagina nog steeds donaties, wat ik echt super tof vind! Ik zit al bijna op de €1400, wat echt ontzettend veel is, veel meer dan ik had verwacht! Nogmaals dank hiervoor!

Ik ben deze Walk One Hundred challenge aangegaan om de stichting te helpen het bedrag te behalen voor meer onderzoek naar Lymfeklierkanker, maar ook met het idee om mezelf te laten zien dat ik dit kan en hiermee mezelf ook momenten te geven om eens terug te denken aan mijn ziekte periode. Maar wat blijkt; zoiets kan ik helemaal niet ''oproepen''. Tijdens de wandelingen die ik alleen loop ben ik voornamelijk bezig met mijn to do lijst op het werk, afspraken die ik moet plannen, dingen in ons gezin die ik moet regelen etc. Het grappige is wel dat ik wanneer ik dan bijvoorbeeld aan het werk ben mijn hoofd ineens vol schiet met herinneringen of vragen over mijn ziekte periode. 

Door mijn deelname aan deze actie heb ik de afgelopen dagen nieuwe mensen leren kennen en hun verhaal mogen lezen, ondersteund met foto's, waardoor ik meer stil ben gaan staan over mijn eigen verhaal en of ik niet ergens de behoefte heb om mijn hele verhaal te delen (in plaats van de korte variant), al is het alleen maar voor mezelf. Want, ik denk altijd maar zo; als iemand iets niet wilt lezen, dan kun je het wegklikken of doorscrollen. Ik heb daardoor de afgelopen dagen oude foto's opgezocht en kwam ineens ook allemaal documenten tegen met hersenspinsels, klachten, tijdlijnen voor hulpverleners en gevoelens/emoties die ik in die tijd op schreef. Ik kan me niet herinneren dat ik deze heb geschreven, daarom extra waardevol om eens terug te lezen.

De foto's van behandelingen en gebeurtenissen zijn op twee handen te tellen, want in 2010 was het nog niet ''normaal'' om overal foto's van te nemen. Toen zat de telefoon nog veelal in een tas (het was een ''graai in mijn tas'' object), Whatsapp was nog niet hip, Instagram bestond nog niet (ja, einde van dat jaar pas) en ik was net lid van Facebook, maar in die tijd was dit niet echt iets wat je even online slingerde. De hoeveelheid selfies uit die tijd zijn wel op meerdere handen te tellen, maar dat zijn niet echt foto's waar ik met een prettig gevoel naar kijk. De persoon op de foto's is niet wie ik was en wie ik ben, het is bijna alsof ik mezelf niet herken op die foto's. Natuurlijk ben ik het, maar ik zie een meisje zonder haar, met lelijke pruik gecoverd onder een doek, die niet comfortabel is met zichzelf en door een verschrikkelijke periode gaat. Ze lacht wel, maar diep van binnen was het ruk. De foto's heb ik daarom snel weggeklikt, maar ik vond nog wel een soort samenvatting, wat erg prettig was om terug te lezen, die begon in november 2009 en eindigde in september 2010. Ik heb drie dagboeken voor mezelf bijgehouden in die periode, waarin ik alles opschreef, maar deze samenvatting gaf me heel snel informatie en flash backs, zelfs over dingen die ik bijna was vergeten. 

Uiteindelijk besefte ik me dat dit voor mij heel waardevol is, het vult de lege gaten in mijn geheugen, maar voor een buitenstaander is het niet boeiend. Natuurlijk zullen er mensen zijn die de hoofdlijnen willen weten (als ze het interessant vinden) en zullen ze empathie hebben en met me meeleven, maar het zal niemand boeien of ze wel of geen foto's zien van een infuus én een chemo zak of een bestralingsmasker. Want dat is privé en dat moet ik zo houden. Het zal mij niets brengen, het verhaal zit al in mijn hoofd en dat is helemaal oké!

Vanavond ga ik mijn 10e wandeling lopen en morgen zal ik mijn Walk One Hundred afsluiten op de hei, mijn favoriete plek! Nog even knallen en dan mag ik mijn medialle met trots ontvangen!

Liefs,
Manon

ps. Ik voeg wel een aantal foto's toe van de afgelopen wandelingen; want dat is wel gezellig!