3 x Ventoux tegen kanker

Maandag 31 augustus 2020 is het dan zover. Ik heb deze dag uitgekozen als de meest geschikte dag om 3 keer de Mont Ventoux te beklimmen. Het weer lijkt aardig, ik heb de laatste dagen nog wat kortere routes gereden om het klimwerk weer in de benen te krijgen. Alle punten zijn in de navigatie gezet, zodat Mirjan telkens op de juiste plaats is. De top van de Ventoux is afgesloten voor verkeer, dus ze kan niet simpelweg achter me aan rijden, maar moet om de berg heen rijden om op tijd bij het volgende punt te staan. 

Van start dan maar: 06.15 uur vanuit Bedoin na enkele kilometers de hel van het bos in. Althans, ik dacht toen nog dat het bos de hel van de Ventoux was. Tegen 07.15 uur ben ik bij Chalet Reynard en besluit even op te warmen. Het is slechts 11 graden. En weer door naar het kale maanlandschap. Met nog drie kilometer tot de top fiets ik nu in een wolk. Voor de “laaglanders” onder ons die nooit op een berg zijn geweest; een wolk is gewoon een grote mistbank. Nat dus. Daarboven wil mevrouw Ventoux me kennelijk niet hebben en ze trakteert me op windkracht 5 met windstoten en inmiddels een temperatuur van 4 graden. Omgerekend levert dat een gevoelstemperatuur van -8 graden op!

Nu denk ik: Dat bos was heerlijk en hier is dus de hel. En ik roep al een jaar tegen Jan en Alleman dat ik vandaag 3 keer de top ga halen!

Mijn God, waar ben ik aan begonnen! Ik ben nu boven, maar hoe kom ik in hemelsnaam veilig beneden? Ik moet nu nog door diezelfde wolk, met minder dan 50 meter zicht, gaan afdalen naar Malaucenne.

Telkens een stukje afdalen en om de 300 meter stoppen en proberen op te warmen. Man wat is het koud! Ik beef van de kou en kan zelfs mijn stuur amper stilhouden. Telkens als ik een zonnestraal zie hoop ik even op te kunnen warmen. Zodra ik stilsta is deze echter weer weg. Dit wordt een lange dag!

Verder naar beneden, merk ik dat het warmer wordt. Uhm, minder koud. Eenmaal beneden tref ik Mirjan in het dorp. Bakkie doen? Vraagt ze. Zeker. Ik zeg maar even niets over het feit dat ik het eigenlijk onverantwoord vond daarboven.

Na de koffie en wat eten snel weer op de fiets naar boven. Mirjan rijdt een stukje mee en keert halverwege om, om naar Sault te gaan. Het is inmiddels wat warmer en op weg naar boven merk ik dat het ook naar de top wat minder koud is geworden. Ik heb inmiddels wel een hekel gekregen aan Mevrouw Ventoux. Juist omdat ze me in de eerste beklimming zo te grazen heeft genomen. Maar ze gaat niet winnen van mij, denk ik nog. Ik heb iedereen beloofd dit te gaan doen en dat gaat me lukken ook! Hierbij haal ik de nodige kracht uit het lijstje van namen van dierbaren die vochten, vechten of na hun gevecht verloren hadden aan welke vorm van kanker dan ook. Van mijn eigen gevecht (alweer 25 jaar geleden), of de moeder van mijn eerste grote jeugdliefde die veel te vroeg overleden is, tot mijn pa die een jaar geleden overleden is. Ik denk dat ie meekijkt.

Voor ik het weet ben ik weer boven. De gedachten hebben me genoeg afleiding gegeven om Mevrouw Ventoux en haar grillen te bedwingen.

Nu jasje aan en afdalen naar Sault. Hier aangekomen zitten mijn broer Peter, Irma en Mirjan te wachten voor de picknick. De tocht voelt nu beter en ik heb ook het vertrouwen terug dat dit te doen moet zijn. 

Voor deze laatste klim rijdt Mirjan met de auto mee naar de top. Om de paar kilometer word ik aangemoedigd, krijg bidons, bananen of ander krachtvoer aangereikt. “Hoe gaat het”, vraagt ze. Nou, ik merk wel dat ik vandaag al wat gedaan heb zeg maar. Weer komt in gedachten het namenlijstje voorbij. Niet gaan lopen zeiken. Die mensen op het lijstje hebben stuk voor stuk harder moeten knokken inclusief ikzelf! Ik begin aan het “maanlandschap”. Mirjan komt voor de laatste keer voorbij. Zij zal zo op de top op me wachten. De wind steekt weer op en de zonkracht neemt af.  Mevrouw Ventoux probeert me nog een keer van de top weg te houden. Nog 3 kilometer. Mooi niet. Ik ga winnen!

Nog 2 kilometer tot de top. Alles doet pijn. Ik zet nu op spotify mijn playlistje met spinningmuziek aan. Ik passeer het monument van Tom Simson. Een soort bedevaartsoord voor wielrenners. Ik bedenk me dat mijn pa waarschijnlijk meekijkt. Opgeven is nu zeker geen optie. Ik zie de top al. Ik zie Mirjan nog niet. Nog 1 kilometer. Een Appje komt binnen. Ik lees op mijn horloge:”BIJTEN !” Mirjan ziet mij dus al. Nog 500 meter. Mevrouw Ventoux gaat verliezen van me.

Dan zie ik Mirjan staan. De laatste bocht in zicht. Voor de foto nog een keer alles uit de kast. 2 keer schakelen en voor de foto in staande klim de laatste 200 meter. Ik ben boven! 18.15 uur. Mirjan rent naar me toe en dan komen bij ons de tranen van blijdschap. In de aanloop naar vandaag de nodige tegenslagen gehad. Corona gooide roet in het trainingsschema, door Corona kon de spinningmarathon niet doorgaan, eerste fiets gebroken, nieuwe fiets, aanrijding eind juli, weer een nieuwe fiets en dan code oranje op de valreep.

Maar hij is binnen. Nu nog de bewijsstukken naar de Franse club sturen voor de officiële registratie als Cinglé du Ventoux (= “malloot van de Ventoux”). Want laten we eerlijk zijn je moet wel een beetje gek zijn om 3 keer op een dag naar boven te willen.

Sponsoren en iedereen die me op welke wijze dan ook steunden: bedankt! Ik heb inmiddels een mooi bedrag van ruim €1517,00 opgehaald.

Addie, Joanneke en Evert voor jullie coaching. In het bijzonder Mirjan die wist dat dit heel belangrijk voor me was en die me alle ruimte gaf om dit te verwezenlijken.